ساعت گارمین d2 که طراحی آن همانند ساعت کرپس است

ساعت ها توسط یکی از شرکای شرکت که به میزبانی محله یا شهرداری به همین مناسبت میزبانی می شد، در محل مونتاژ شد.

پس از جنگ جهانی اول و مهمتر از همه در دهه 1930، آخرین نسل سولاری در راس این شرکت موفق به دریافت سفارشات مهمی شد که بیش از همه به لطف نبوغ طراحی Remigio و توانایی مدیریتی Ciro، آنها از پس آن بر آمدند.

ایجاد نوآوری های تکنولوژیکی بزرگ با این حال، بخش عمده تولید از ساعت گارمین d2 برجی به سمت انواع دیگر دستگاه‌ها، مانند ساعت‌های بدون عقربه حرکت کرده است.

یکی از ساخته‌شده‌ها برای Palazzo delle Poste در ناپل، نمونه‌ای به یاد ماندنی از مهارت‌های طراحی Remigio بود: در واقع یک شبکه بزرگ به ارتفاع حدود 5-6 متر بود که در یک پس‌زمینه سفید، مستطیل‌های سیاه ظاهر می‌شدند و ناپدید می‌شدند.

ساعت با اعداد رومی و دقیقه با اعداد عربی، با روشنایی شب: یک شاهکار مکانیکی واقعی، متأسفانه در طی یک بمباران نابود شد.

مجدداً بین دهه‌های 1930 و 1940، سولاری قرارداد تهیه ساعت‌های پین نوشتاری راه‌آهن دولتی را برنده شد، یعنی برای ساعت‌های متصل به یک سری از نوک‌ها که با لغزش روی یک رول کاغذ چرخان، حرکاتی را که در یک ایستگاه رخ می‌دهد نشان می‌دهد.

در هر نقطه از زمان، شبیه جعبه سیاه هواپیماها.

در سال 1939، با توافق دوجانبه بین برادران و پسرعموها، تقسیم به دو شعبه صورت گرفت که به طور رسمی بین سال‌های 1947 و 1948 تصویب شد: بنابراین برادران سولاری از پسارییس و سولاری اودینه تأسیس شدند.

در طول جنگ جهانی، Remigio شروع به مطالعه مکانیسم جدیدی برای مهر زنی ساعت کرده بود، و ابزاری را ایجاد کرد که بسیار نوآورانه و بسیار موفق بود.

در همان زمان، تولید کارخانه به دلیل حوادث جنگ دچار کاهش شدید شد، حتی اگر حکایات گزارش کنند که تمام فلز موجود در بمب ها و توپ ها برای ساخت قاب ها و چرخ دنده ها ذوب شده است.